حقيقت اينه كه من الان در حدي نيستم كه خواسته باشم به تمامه مساله فوق رو با استدلالهاي مناسب پشتيباني كنم. براي اينكه اين مطلب اثبات بشه، اول بايد اثبات كنم كه بصيرت و سعه صدر دو فاكتوري هستند كه حضور اونها به صورت توامان حقوق بشر رو محقق مي كنه. دوم بايد بررسي كنم كه غير از وادي معنويت چه وادي هاي ديگري وجود دارند و سوم اثبات كنم كه در وادي هاي غير معنويت اون بصيرت و سعه صدر ايجاد نمي شه و چهارم ثابت كنم كه در وادي معنويت ايندو پيدا مي شن!!‏ صادقانه مي گم كه الان نه توان فكري لازم رو دارم و نه روحيه ش رو! »» اما،‏ پذيرفتن اين حرف در حد استقرا (آنهم نه تمام) و بر اساس مصاديق موجود،‏امري دور از ذهن نيست. براي ايجاد در تعادل بين حقوق انسانها،‏ لازمه كه قدرتمندان از بخشي از قدرت خود چشم بپوشند و چه چيز جز قائل بودن به اموري معنوي مي تونه عامل اين چشم پوشي باشه؟