چقدر برای دوستی هایی که فقط برای حفظ ظاهر دائما دو دوست قربون صدقه هم می رن و واسه همدیگه نوشابه باز می کنند، ارزش قائلید؟ تا حالا راجع به این مطلب فکر کردید؟ ایا خودتون هم اینجور دوستانی دارید که وقتی پیش هم هستید شما یا اون هی قربون صدقه هم برید و وقتی که ازش دور می شید اون یا شما بگه عجب ادم کنه ای هستا، یا ...

حفظ ظاهر در دوستی چقدر اهمیت داره؟ چه اشکالی پیش میاد اگه احساسمون رو مستقیم بگیم؟ آیا اگر اونجوری که هستیم رفتار کنیم وجهه ما در پیش دیگر دوستان یا جامعه خراب می شه؟ چرا اغلب از این واهمه داریم که دیگران خود واقعی ما رو بشناسن؟ چرا می خواهیم فقط خوبی های ما در جامعه شناخته بشه؟

می دونید، اغلب ادمهایی که می شناسم، آدمهای نقاب داری هستند. از جمله خودم!! (هر چند دارم سعی می کنم که نقابم رو بردارم، ولی هنوز نقابدارم). به نظر شما ایا اشکالی داره انسان در برخورد با مسائل، جامعه و دیگر انسانها نقاب داشته باشه؟ چه اشکالی داره؟