- حرفهايي كه مي زنم فقط تجربه ي شخصيه -

آدمهايي كه من به عنوان افراد مومن - ديندار - مي شناسم و به وافع به رهنمودهاي ديني - فقهي - عمل مي كنن از نظر من آدمهاي دلچسبي نبودند كه بخوام پيروي بكنم و احساس كنم براي شبيه شدن به اونها بايد به دين پناه ببرم.

محدوديتهايي كه من براي خودم قائل ميشم هم هيچ ربطي به دين نداره. البته نمي خوام بگم در مقابل اون قرار مي گيره اما آميزه هاي ديني نيست. و مطالبي است كه خودم بهشون رسيدم.

حالا به زندگيم كه نگاه مي كنم - صادقانه - مي بينم بجز لحطاتي كه دستم جايي بند نبوده و نگراني من رو به دعا خوندن وادار كرده هيچ ارتباطي با دين ندارم و زندگيم هم به منجلابي كشيده نشده!

اما خب ... كسي كه نماز مي خونه مي تونه بگه دين نباشه بهتره؟!

من ميگم دين اكه نياد و بعنوان قانون اساسي قرار نگيره بودنش من رو ناراحت نميكنه كه هيچ، تازه از بابتهايي هم خوبه.

اما در حال حاضر در اين جامعه با اين حكومت ...

( دلم نيومد بگم نباشه بهتره )